میرزاده عشقی

در منتهاالیه خیابان، بود پدید تهران برون شهر، خرابه یکی بنای گسترده مه، ز روزنه شاخهای بید فرشی که تا بد، ار بلرزد همی هوای ساعت دوازده ست، هلا نیمه شب رسید جز وای وای جغد نیاید دگر صدای یک بیست ساله شاعری، آواره و فرید با هیکل…
ادامه مطلب ...