پیرسینگ و عوارض آن

پیرسـینگ (Piercing) یک واژه انگلیسی به معنای سوراخ کردن بدن و نصب اشیای تزئینی در آن است. سوراخ کردن کردن گوش که از گذشته های دور در بیشتر کشورهای دنیا متداول بوده است، شایع ترین نوع پیرسینگ در دنیا است.

امروزه تقریبا در تمام کشورها، پیرسینگ در نقاط مختلف بدن انجام می شود. اگر چه سوراخ کردن نرمه گوش بی خطرترین نوع پیرسینگ اعضای بدن است، اما باید به خاطر داشته باشیم که همه پیرسینگ ها ممکن است عوارضی در پی داشته باشند.

از جمله خطرات احتمالی پیرسینگ می‌توان به این موارد اشاره کرد:
– ممکن است زخم به درستی بهبود پیدا نکند.

– ممکن است درد داشته باشد.

– ممکن است بافت‌های مجاور متورم شوند.

– ممکن است واکنش آلرژی نسبت به فلز بروز کند.

– ممکن است در محل سوراخ کردن جوشگاه (جای زخم) ایجاد شود.

– پیرسینگ درون و اطراف دهان ممکن است به دندان‌ها آسیب برساند.

آویز بینی و عفونت
آویزهایی که در بینی قرار می گیرند نیز خطرناک اند. احتمال عفونت در سوراخ کردن بینی وجود دارد. از طرفی، احتمال رها شدن آویزبینی و کشیده شدن آن به همراه تنفس به نواحی بالای بینی وجود دارد.

آویز ناف و بدشکلی شکم
در مورد سوراخ کردن ناحیه ناف و اتصال آویزهایی به این منطقه، احتمال باقی ماندن جای زخم ها وجود دارد. در افراد چاق و یا کسانی که باردار می شوند، سوراخی که برای نصب آویز در کنار ناف قرار داده می شود، تغییر شکل و مکان داده و بسیار بد شکل می شود. احتمال ایجاد التهاب نیز در این دوره (بارداری) وجود دارد.
از طرفی آویزهایی که در ناحیه ناف وجود دارند، در اثر مالش لباس ها یا کمربندها حرکت کرده، پوست آن منطقه نرم می شود و احتمال ایجاد عفونت و زخم افزایش می یابد. نصب زیورآلات در نوک پستان بسیار خطرناک بوده و با احتمال بالای ایجاد عفونت همراه است. زخم های ایجاد شده در این ناحیه بسیار دیر بهبود پیدا می کند و امکان تشکیل آبسه وجود دارد. زیورآلات در نوک پستان امکان شیردهی مطلوب را کاهش می دهد. قرار دادن زیورآلات در عضو جنسی، ممکن است اختلالات ادراری، خون ریزی، عفونت و واکنش های شدید آلرژیک ایجاد کند.

سوراخ کردن گوش، تنها روش مطمئن
نرمه گوش (قسمت گوشتی پایین گوش) از جمله امن ترین نواحی بدن برای اتصال آویز و گوشواره هاست. در بسیاری از خانواده ها مرسوم است که گوش دختر بچه ها را در سنین بسیار کم و با روش های خانگی نخ و سوزن سوراخ می کنند اما این روش ممکن است به دلیل استریل نبودن گوش شخص را دچار عفونت کند.
بهتر است برای سوراخ کردن گوش کودکان به مراکز درمانی مجاز که از استریل بودن وسایل و تجهیزات آن مطمئن هستیم، مراجعه کنیم زیرا احتمال انتقال عفونت هایی مثل هپاتیت و کزاز با وسایل آلوده وجود دارد. بهتر است در این مورد از پزشک کودک خود راهنمایی بخواهید. سوراخ کردن گوش در شرایط استریل، در مجموع عملی کم خطر اما در مورد بعضی از بیماران مثل کسانی که استعداد عفونت دارند (بیماران دیابتی یا افرادی که کورتون مصرف می کنند) و یا افرادی که احتمال خون ریزی در آنها بالاست (مثل افرادی که داروی ضدانعقاد مصرف می کنند)، بهتر است قبل از سوراخ کردن گوش، با پزشک مشورت شود.

عوارض سوراخ کردن گوش
با وجودی که گوش یکی از رایج ترین نواحی بدن برای نصب آویزهاست اما سوراخ کردن گوش نیز ممکن است عوارضی را به همراه داشته باشد. از جمله این عوارض می توانیم به عفونت ها، حساسیت به فلزهای مختلف گوشواره ها، تشکیل یک بافت برجسته در ناحیه نرمه گوش و نیز پارگی گوش در اثر ضربه اشاره کنیم.
ایجاد چند سوراخ روی گوش شایع است اما سوراخ کردن لاله گوش (قسمت غضروفی بالای گوش) خطرناک است زیرا این منطقه غضروفی است و رگ خونی ندارد، در نتیجه التهاب اطراف سوراخ ایجاد شده دیرتر بهبود پیدا می کند و احتمال ایجاد عفونت و تاول معمولا در ماه های اول بعد از سوراخ کردن، به خصوص در ماه های گرم سال، زیاد است. علامت ایجاد این عفونت در قسمت لاله گوش، تورم دردناک، گرمی و قرمزی است که معمولا نرمه گوش را درگیر نمی کند.