تاریخچه کاربرد مستند واژۀ «هکر»

واژه هکر برای توصیف یک تیپ خاص شخصیتی ابداع نشده است. اولین کاربرد مستند از این واژه در ارتباط با رایانه به سال ۱۹۵۵ بازمی‌گردد که در صورتجلسه‌های یکی از نشست‌های گروه راهبردی رایانه MIT) Massachusetts Institute of Technology) به نام Tech Model Railroad Club ثبت شد. منظور آنها از این واژه، خرابکاری به‌وسیله دستگاه‌ها بود.

این تعریف چهار سال بعد توسط یکی از اعضای همین کلوپ، به نام یپتر آر سمسون، شکل رسمی به خود گرفت. او در فرهنگ لغت TMRC خود این واژه را کاری که بدون هدف مفید انجام شود یا به عبارت بهتر، افزایش‌دهنده بی‌نظمی تعریف کرد.

سمسون در نوشته‌ای در سال ۲۰۰۵ ادعا کرد در آن سال‌های اولیه، هک کردن واژه‌ای خنثی بود و هیچ باری از معنای بدخواهی یا خیرخواهی نداشته است.

او به‌عنوان یکی از اولین نمونه‌های هک، از یک پروژه گروهی برای کشف روشی برای اجرای موسیقی روی یکی از رایانه‌های دانشگاه با قد و قواره یک اتاق یاد می‌کند. تا سال ۱۹۷۵، واژه هکر که دیگر کاربرد گسترده و شایعی پیدا کرده بود، در Jargon File (واژه‌نامه برنامه‌نویس‌های رایانه) فردی تعریف می‌شد که به کشف جزئیات سیستم‌های قابل برنامه‌نویسی و نحوه ارتقا و افزایش قابلیت‌های آنها علاقه‌‌مند است. این تعریف، این گروه از افراد را از اغلب کاربران رایانه که فقط به یادگیری حداقل‌ها علاقه‌مندند، متمایز می‌کرد. به گفته تیمو گنمبز، پژوهشگر Leibniz Institute for Educational Trajectories، تعریف Jargon File در مقایسه با کلیشه فعلی، ذهنیت هکرها را بهتر شرح می‌دهد.

گنمبز اخیرا مطالعه‌ای را در Journal of Research in Personality منتشر کرده که در آن با تلفیق داده‌های ۱۹ مطالعه قبلی و درگیر کردن نزدیک به ۱۷۰۰ نفر، همبستگی بین تیپ شخصیتی و هوش برنامه‌نویسی بررسی شده است. او علاوه بر پیوند قوی بین مهارت برنامه‌نویسی و درونگرایی، ارتباطات محکمی هم بین هوش، وجدان‌گرایی و دقیقا برعکس کلیشه‌ها، باز بودن (میزان خلاقیت و کنجکاوی ذهنی یک فرد) مشاهده کرد. او دریافت هیچ پیوندی بین سازگاری یا روان‌نژندی (ابتلا به اختلالات عصبی) افراد و مهارت‌های آنها به‌عنوان هکر وجود ندارد.

گنمبز در این مورد می‌گوید: «براساس کلیشه‌های غالب، برنامه‌نویس‌های رایانه‌ای فاقد مهارت‌های بین‌فردی تصور می‌شوند و افراد طرد شده اجتماعی معرفی شده‌اند که جز رایانه فکر و ذکر دیگری ندارند. در بررسی من مشخص شد ویژگی‌های شخصیتی که در کلیشه‌ها به برنامه‌نویس‌ها نسبت داده می‌شود، بین هر دو گروه برنامه‌نویس‌های توانمند و کم‌توان‌تر وجود دارد. به عبارت دیگر، برنامه‌نویس‌های ناسازگار لزوما کدنویس‌های بهتری نیستند.»

منبع: مجله کلیک

امتیاز دهید: post
ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.