تاریخچه ورزش رزمی جودو

منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو می باشد. لغت جوجیتسو در قرن ۱۶ میلادی در ژاپن به وجود آمد. این کلمه به همه هنرهای رزمی که با دست خالی انجام می گرفت اطلاق می شد. جودو قبل از آنکه در المپیک سال ۱۹۶۴ به عنوان یک رشته ورزشی پذیرفته شود سیستمی از دفاع شخصی بود که توسط جیگوروکانو بنیانگذاری شده بود. جودو ریشه در هنرهای رزمی سامورایی دارد که با دست خالی مبارزه می کردند و بر اساس دست به یقه شدن می باشد.

در ژاپن اسم های زیادی برای هنرهای رزمی که بدون وسیله و با دست خالی انجام می گیرد وجود دارد. از میان آنها می توان به توریتی، واتسو، یاوارا، گوگوسوگو، تایوتسو و کمپو اشاره کرد.

در سال ۱۸۸۲ استاد جوانی به نام جیگوروکانو باشگاهی را برای آموزش هنر رزمی خود به وجود آورد. وی نام این باشگاه (یا مدرسه) را باشگاه کودوکان و نام هنر رزمی خود را جودو نامید. همانگونه که جوجیتسو به معنای هنر ملایمت است جودو نیز به معنای روش ملایمت می باشد. آقای کانو می خواست با انتخاب این کلمه نه تنها به شاگردانش هنرهای رزمی عالی را نیز بیاموزد.

هدف ورزش جودو پرتاب کردن، گیر انداختن، خفه کردن و قفل مفصل حریف به منظور تسلیم کردن وی می باشد. در این ورزش ضربه مشت و لگد وجود ندارد و همین باعث تمایز این ورزش با بسیاری دیگر از هنرهای رزمی شده است. حتی زمانی که فرد جودو را به عنوان دفاع شخصی فرا می گیرد چگونگی دفع مشت ها، لگدها و سلاح ها را با پرتاب کردن، خفه کردن و قفل های مفاصل می آموزد. این ورزش اگر به درستی تعلیم داده شود یکی از بهترین روش های دفاع شخصی می باشد.

بزرگترین ارزش جودو در تاکید آن روی ملایمت و اعتدال به عنوان یک روش است. جودو به شخص می آموزد که از درگیری پرهیز کند و به دنبال معتدل ترین راه حل برای همه درگیری ها باشد.

اولین مزیت جودو ایجاد آمادگی جسمانی فوق العاده در فرد است. از این طریق فرد می تواند هم انعطاف پذیری و هم قدرت بدنی خود را بالا ببرد. تمرین فنون مربوط به جودو باعث می شود بدن قوی تر شده و مقاومت دستگاه های قلبی _ عروقی بیشتر گردد.

هنر آموزان جودو می توانند قدرت تمرکز خود را بالا برده و دارای حافظه قوی شوند. این قابلیت ها نه تنها در تمرین جودو تاثیر دارند بلکه در تحصیل و در شغل افراد نیز تاثیر مثبت دارند. هنر آموزان از طریق تعلیم ذهنی جودو یاد می گیرند چگونه در زیر فشار های زندگی آرامش خود را حفظ کنند. این توانایی در همه چیز از رانندگی گرفته تا امتحان و از کسب درآمد گرفته تا ارتقاء سطح زندگی و غیره تاثیر مثبت دارند.

درجات فنی
ورزشکاران این رشته، درجات را از Q۱۰ (کیو ۱۰) یا همان کمربند سفید آغاز و با طی مراحل Q9 تا Q1 کمربندهای زرد، سبز، بنفش و قهوه‌ای به درجهٔ دان یا کمربند مشکی می‌رسند که کمربند مشکی از دان یک آغاز و تا دان ۱۰ ادامه می‌یابد.