شاپور قریب، غریبانه بازیگر مرگ شد…

خبر رسید که شانزدهم خرداد سال نود و یک، شاپورقریب، بازیگر و کارگردان سینمای ایران در حالی با بیماری آلزایمر، دستان مرگ را بر گونه های خویش احساس کرد که جامعه ما سالهاست که نسبت به زحمتکشان عرصه ی فرهنگ و هنر و اندیشه دچار یک فراموشی سنگین و سخت شده است.

بقول سعید راد که افسوس رفتن شاپور قریب را می خورد: «امروز باید از خودمان بپرسیم تا کی می‌خواهیم هنرمندان با سابقه را در زمان زنده بودنشان نبینیم و تنها با رفتن آنان حسرت خورده و زبان به ستایش بگشاییم. این ها کسانی هستند که سینماگران امروز با شاگردی آنان به این جا رسیده‌اند».

شاپور قریب فیلمهایی همچون: سوگند (۱۳۸۴)، کفش‌های جیرجیرک دار (۱۳۸۱)، اشک و لبخند (۱۳۷۳)، خانواده کوچک ما (۱۳۷۰)، بازگشت قهرمان (۱۳۶۹)، روزهای بلند انتظار (۱۳۶۹)، سایه‌های غم (۱۳۶۶)، بگذار زندگی کنم (۱۳۶۵)، سه ماه تعطیلی (۱۳۵۶)، بت شکن (۱۳۵۵)، مرد شرقی و زن فرنگی (۱۳۵۴)، ممل آمریکایی (۱۳۵۴)، خروس (۱۳۵۲)، غریبه (۱۳۵۱)، بدنام (۱۳۵۰)، کاکو (۱۳۵۰)، رقاصه شهر (۱۳۴۹)، عروس بیانکا (۱۳۴۹)، دختر شاه پریون (۱۳۴۷) و هفت‌تیرهای چوبی را در کارنامه دارد. همچنین وی دو کتاب به نام های عصر پاییزی (تهران ۱۳۳۹) و گنبد حلبی (تهران ۱۳۴۱) را نیز به رشته ی تحریر درآورده است.

تحریریه ی زیباشهر، درگذشت این هنرمند پیشکسوت سینما را به جامعه هنری و خانواده ی داغدارش تسلیت می گوید و شادی روحش را از خداوند منان خواستار است.

یادش گرامی باد