مضرات فراورده های لبنی پاستوریزه و غیر پروبیوتیک

شیر
شیر پاستوریزه دارای طبع سرد و تر بوده و یکی از عوامل ایجاد بیماری های روماتوئید، آلزایمر، پارکینسون، صرع و… به ویژه در سرد مزاجان می باشد.
همچنین از اصلاح کننده های اسیدی مانند جوش شیرین و هیپوکلریت سدیم (وایتکس) استفاده می شود البته در شیرهایی که اسیدیته آن زیاد است.

ماست غیر پروبیوتیک
ماست به خاطر داشتن “فِرِمان بالا” موجب یبوست می شود و یبوست باعث بوجود آمدن سم پتومائین در روده می شود. ماست به دلیل داشتن PH پایین (۳/۷) و در واقع اسیدی بودنش در بدن ایجاد اسیدوز کرده و برای مغز و اعصاب مضر است. افرادی که دچار صرع، روماتیسم، آرتریت روماتوئید و آرتروز هستند، و به خصوص افرادی که بیش از حد عرق می کنند نباید به طور کلی ماست مصرف کنند. کسانی که بیش از حدِ متعارف ماست مصرف می کنند دچار سنگ های کلیوی، توده کلسیمی در مغز، آرتروز و فتق دیسک می شوند. علاوه براین افرادی که از طبع سرد برخوردارند بر اثر زیاده روی در استفاده از ماست دچار بیماری صعب العلاج ام اس میشوند. استفاده مداوم و مکرر از ماست موجب پوکی استخوان، خار در پاشنه و یا درد استخوان دنبالچه و بروز اختلالات (PH) خون می شوند. از دیگر عوارض مصرف ماست، شب ادراری در کودکان، سرعت انزال در آقایان و دردهای عادت ماهیانه در خانم ها می باشد. اسید لاکتیک موجود در ماست، موجب ازدیاد کلسیم در بدن و باعث رسوب آن در مفاصل می شود. بر اساس گزارش سرویس علمی- پژوهشی ایسکانیوز در مجله Cancer، دانشمندان سوئدی با توجه به آزمایشات انجام شده بر روی ۱۸۰۰۰۰ نفر از افراد تحت بررسی اعلان داشتند که مصرف زیاد لبنیات به مقدار ۱۰۰۰ میلی گرم در روز موجب سرطان تخمدان در خانم ها و سرطان پروستات در آقایان می شود.

دوغ پروبیوتیک
دوغ به علت PH خیلی اسیدی آن (۳/۵۵) و همچنین طبیعت سردی که دارد، برای تمام اعضا رئیسه بدن، یک سم خطرناک محسوب می شود و سیستم مرکزی بدن را به حالت نیم فلج مغزی در می آورد. نوشیدن دوغ به همراه غذا موجب مختل شدن شیره گوارشی می شود. برای ماندگاری مواد لبنی مثل دوغ، مادۀ نگهدارنده ای مانند بنزوات به آن اضافه می کنند که این ماده در محیط اسیدی تبدیل به بنزوئین می شود و بسیار خطرناک بوده و سرطان زاست. گاز CO2 موجود در دوغ های گازدار باعث ایجاد بیماری خاموش می شود.

پنیر و تیرآمین
تیرآمین ماده ای است که در اثر شکسته شدن زنجیره پروتئینی غذاهای به جا مانده به وجود می آید. معمولا هر قدر ماده غذایی پروتئینی مانده تر باشد، حاوی تیرآمین بیشتری نیز خواهد بود. میزان تیرآمین در پنیر، با توجه به نوع فرآیند، نوع تخمیر، قدمت، نوع فساد و حتی نوع آلودگی باکتریایی متفاوت است. پرهیز از مصرف مواد غذایی حاوی تیرآمین مانند پنیر کهنه و مانده به خصوص برای افرادی که از داروهای بازدارنده مونوآمین اکسیداز (MAO) برای درمان سردرد خود استفاده می کنند، ضروری به نظر می رسد. پنیرهای ذکر شده در ذیل دارای بیشترین میزان تیرآمین می باشند:

پنیر آبی (نوعی پنیر که قارچی آبی رنگ روی آن می نشیند)، پنیر چدار، استیلتون (نوعی پنیر انگلیسی)، فتا، موزارلا، پارمزان، سوئیسی و پنیر پرورده.

پنیر سودازا می باشد و مصرف آن در صبح حتی با گردو باعث کاهش حافظه خواهد شد. پنیر نمک سود کهنه، باعث لاغری می شود. پنیر نمک زده و همچنین بی نمک با معده ناسازگار است. پنیر عموما و به ویژه پنیر تازه برای سنگ کلیه و سنگ مثانه بد است و اگر با ادویه جات تند خورده شود بدتر است.

امتیاز دهید: post
ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.