متن و آهنگ سرود خاطره انگیز «پاییز آمد»

واقعا عالی بود من همیشه می ایم در داخل ای صفحه و این شعر زیبا را می خوانم عالی بود دست تمام شما درد نکنه ممنون

سلام من با این سرود خیلی خاطره دارم وخیلی به من آرامش میده متشکرم از شما

عالی

خیلی زیبا دوستداشتنی و خاطره انگیز

بسیار عالی

درود
این شعر از داود پورجم است.

عالییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییه

عالیییییه
حرف نداره

آدم و یاد اصالتش می اندازه یاد انسان بودن ساده بودن

درود.این سرود زیبا را بصورت دسته جمعی وقتی جهت صعود قله های بالای چهار هزاری میرفتیم
شب قبل از صعود کنار آتش میخوندیم و به آسمان خیره میشدیم و چقدر زیبا بود که خدا هم با ما هم آواز شده بود.

جهت اطلاع دوستان عزیز

در پی انتشار کلیپ سرود پاییزی کوهنوردان به نام ( شعر هستی ) در کانال تلگرامی ” تاریخ کوهنوردی ” که نام شاعر « سعید سلطانپور» عنوان شده بود . یکی از دوستان گرامی طی پیامی اعلام نمودند که این شعر سروده « داود پورجم » می باشد که اشتباهاً بنام « سعید سلطانپور» ذکر شده

( این سرود که در میان تمامی کوهنوردان معروف است و سینه به سینه و در کوهنوردی های دانشجویی خوانده می شود . اشتباها در تمامی سایت ها بنام « سعید سلطانپور» درج گردیده .) سعید سلطان‌پور (زاده ۱۳۱۹ در سبزوار )، شاعر، نمایش‌نامه‌نویس، کارگردان تئاتر، عضو کانون نویسندگان ایران و فعال سیاسی چپ‌گرای ایرانی بود. وی یکی از شاعرانِ سخنران در شب‌های شعر گوته بود. اشعار سرودهایی چون پرنیان شفق، سر اومد زمستون، خون ارغوان‌ها، گل مینای جوان و آیینه رود از اوست

برای اطمینان طی پیامی به مهندس داود پورجم از ایشان درخصوص تأیید ، نظر خواستم که عین پیام ایشان را به نظر شما می رسانم

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد شعری بخوان که با آن رطل گران توان زد حافظ

دوست عزیز این شعر بازتابی از حال و هوای تلاشهای اجتماعی سالهای ۵۲و ۵۳ درکشورمان است، سالهایی که در هزار توی امیدها و تردیدها… شعر کوهستان هم ، تشنه حرفی تازه بود و خسته از تکرار.

مدتها بود که می خواستم فارغ از قالبهای ایدئولوژیک، با امید و نگاهی به آینده و بر پایه مشترکات شعری بنویسم که در چیرگی بر دلسردی ها دست آویزی باشد …. و شاید شعر هستی بیانگر بی پیرایه همه درک و جهان بینی جنبش دانشجویی کشور بود که در” کوشیدن و ازکژی بگسستن” وحدت نظر داشتند و اگر بحثی بود: “در جان فدا کردن” و اگر تردیدی بود : در “پیمودن راه انسانها” نبود!

در آبان ۵۲ که شعر را می نوشتم تصور و انتظار چنین پذیرشی را نداشتم ولی ناباورانه دیدم که با اقبال همه آنهائیکه برای تغییر و ایرانی بهتر تلاشی می کردند روبرو شد و به تدریج آواز پر امید کوه شد

. شعر هستی

شعرهستی بر لبانم جاری

پر توانم آری

میروم در کوه و دشت و صحرا

رهپیمای قله ها هستم من

راه خود در توفان

در کنار یاران مینوردم

در کوهستان یا کویر تشنه

یا که در جنگل ها

رهنمودی شاد و پر امیدم

دارم امید که دهد روزی سختی کوهستان

بر روان و جانم

پاکی این کوه و دشت و صحرا

باشد روزی که رسد شعر هستی برلب

جان نهاده برکف

راه انسانها درنوردم

شعر هستی

بودن و کوشیدن

رفتن و پیوستن

از کژی بگسستن

جان فدا کردن در راه خلق است

شعر ھستی − بودن و کوشیدن

رفتن و پیوستن

از کژی بگسستن

جان فدا کردن در راه خلق است

در آن دوره به فراخور حال و هوای گروهها، کلمه خلق گاهی به حق و گاهی به میهن تغییر کرد ! ولی چه باک که به قول شاملو: …

و ما انسان را انتخاب کردیم ، خود اگر شاهکار خدا بود یا نبود

حدود ۱۲ سال پیش دوستی که از پیشینه شعر هستی با خبر بود، پیشنهاد کرد آنرا برای اجرا به گروه کر بسپاریم. برای این کار قرار شد که یکی دو خطی بر ابتدای شعر برای پیش درآمد آن اضافه شود که چند خطی نوشتم مانند: جنگل خاموش، جای پای سواران، درسکوت و غم نان…. ! ؟

و در همین سیاق دو سه بیتی که پسندیده نشد و گفتند خیلی سیاسی است !

و نهایتاً با پیش در آمد: پاییز آمد در میان درختان ، لانه کرده کبوتر………. و با صدای آقای محمدرضا علیقلی توسط گروه کر اجرا شد

. با احترام داود پورجم

شعر پائیز آمد جای پای زیبایی در قلب خورشید است وبیانگر رهایی از تنهایست