کاردستی خانم پرستار؛ داستانی کودکانه از مهری طهماسبی دهکردی

آن شب در بخش کودکان یک بیمارستان، دختر کوچولویی بستری بود. او اصلاً حوصله نداشت. دلش نمی خواست سرم توی دستش باشد و همین طور بی حرکت روی تخت بخوابد. مرتب نق می زد و به مادرش که روی یک صندلی کنار تختش نشسته بود می گفت: «پس کی این سرم تمام میشه؟ من کی می تونم دوباره بلند بشم و بازی کنم؟ چرا مریض شدم؟ چرا دلم درد میکنه؟ واسه چی منو عمل کردند….»

او نق می زد و گریه می کرد و مادرش که معلوم بود خیلی خسته است و چشمهایش از بیخوابی قرمز شده بودند، می گفت: «صبر داشته باش عزیزم، تو مریض شدی، دل دردگرفتی، آپاندیست عفونی شد ودکتر مجبور شد شکمت را باز کنه و آپاندیست را عمل کنه، خیلی زود خوب میشی و دوباره می تونی بازی کنی.»

اما دختر کوچولو باز هم نق می زد و گریه می کرد و بهانه می گرفت. وقتی خانم پرستار و دکتر با هم آمدند تا سری به او بزنند، دختر کوچولو داشت گریه می کرد ولی از دکتر خجالت کشید و زود اشکهایش را پاک کرد. دکتر او را معاینه کرد و همراه پرستار از اتاق بیرون رفت. مادر هم دنبال آنها بیرون رفت و چند دقیقه بعد همراه خانم پرستار به اتاق برگشت. پرستار کنار تخت ایستاد؛ لبخندی زد و از دخترک پرسید: «دختر گلم چرا ناراحتی ؟ چرا گریه می کنی؟ نکنه بیمارستان را دوست نداری؟»

دخترک با بغض جواب داد: «اصلاً دوست ندارم. میخوام برم خونه، درسمو بخونم و با اسباب بازیهام بازی کنم.» خانم پرستار لبخندی زد و دست دخترک را توی دستهای گرمش گرفت و با مهربانی گفت:«حتماً میری خونه تون. اگه یه کم خوش اخلاق باشی و گریه نکنی، خیلی زود خوب میشی، راستی اسمت چیه؟ کلاس چندمی؟»

دخترک گفت: «اسمم نیلوفره، کلاس دومم.»

خانم پرستار گفت: «به به! چه اسم قشنگی! خودت هم مثل اسمت قشنگی. دلت میخواد من یه کم پیشت بمونم و مواظبت باشم؟ آخه مامانت خیلی خسته شده و بهتره کمی بخوابه.»

دخترکوچولو فکری کرد و جواب داد: «یعنی از پیشم بره؟»

خانم پرستار گفت: «نه عزیزم، اون میره بیرون و یه کم چرت میزنه تا سرحال بیاد و من پیشت می مونم تا وقتی سرمت تمام شد، از دستت درش بیارم؛ باشه؟»

دختر کوچولو سرش را تکان داد: «باشه.»

مادر از خانم پرستار تشکر کرد و از اتاق بیرون رفت. نیلوفر با چشمهای سیاهش به خانم پرستار نگاه می کرد. خانم پرستار روی صندلی نشست و از جیب روپوش سفیدش، یک شیشه کوچک که در آن مایع قرمز رنگی دیده می شد و یک رشته از لوله هایی که به سرم وصل می شوند را بیرون آورد و گفت: «من بلدم با این لوله ها و شیشه های کوچولوی آمپول برای بچه های مریض، جاکلیدی ببافم. نگاه کن اینجوری….و لوله ی باریک سرم را دور شیشه گذاشت و تندتند مشغول گره زدن شد. نیلوفر به دستهای او نگاه می کرد و منتظر بود ببیند خانم پرستار چه چیزی درست می کند. دیگر نق نمی زد و بهانه نمی گرفت. سرش گرم شده بود. آخرِ کار خانم پرستار چیزی را که بافته بود به او نشان داد. یک جاکلیدی بود که شکل جالبی داشت.

گفت: «اینو واسه یه پسر کوچولو که خیلی مریضه و توی یکی از اتاقهای همین بیمارستان خوابیده درست کردم.» نیلوفر از جاکلیدی خوشش آمد. از پرستار پرسید: «میشه یکی هم واسه من درست کنید؟» خانم پرستار گفت: «البته که درست می کنم اما به شرطی که صبرکنی تا سرمت تموم بشه و درش بیارم و با این لوله اش یعنی با سِتِ سرمت کاردستی بسازم، باشه؟» نیلوفر گفت: «باشه، صبر می کنم.» خانم پرستارپرسید: «میخوای تا سرمت تموم میشه چندتا معما ازت بپرسم؟» نیلوفرگفت: «باشه، بپرسید.» پرستار گفت: «اون چیه که رنگش زرده، خوردنیه و اسم دوتا حیوان را داره؟»

نیلوفر جواب این معما را بلدبود، زود جواب داد: خربزه.

خانم پرستار با خنده گفت: «آفرین حالا بگو ببینم اون چیه که بدون اینکه آبش بدیم سبز میشه؟» نیلوفر فوری جواب داد: «چراغ راهنمایی.» خانم پرستارخندید و گفت: «تو که جواب همه را میدونی من چه معمایی بگم که تو بلد نباشی؟»

نیلوفر گفت: «حالا من یه معما بگم؟»

خانم پرستار گفت: «آره بگو.»

نیلوفر گفت: «اون چیه که آسمانش سبزه و شهرش قرمز و مردمش هم سیاهند؟»

خانم پرستار گفت: «نمی دونم بذار فکر کنم ….» و کلی فکر کرد اما نتوانست جواب بدهد. نیلوفرگفت: «اینکه معلومه هندونه است دیگه. پوستش سبزه، تخمه هاش سیاهه، میوه اش هم قرمزه. خانم پرستار گفت: «راست میگی نمی دونم چرا نتوستم حدس بزنم.»

در همین موقع سرم نیلوفر تمام شد. خانم پرستار آن را از دست نیلوفر بیرون کشید. نیلوفر کمی دردش آمد اما چون با خانم پرستار خیلی دوست شده بود، خجالت می کشید داد بزند و گریه کند. این بود که فقط لبهایش را به هم فشار داد و اخم کرد. خانم پرستار گفت: «من باید به سراغ بچه های دیگه هم برم. من پیشت می مونم تا خوابت بره؛ بعدش مامانت میاد. انشاالله صبح برمی گردم و جاکلیدی تو را هم درست می کنم و میارم. حالا چشمای قشنگت را ببند و راحت بخواب. فردا به خونه برمیگردی و حالت هم زود خوب میشه.» نیلوفر لبخندی زد، چشمها را بست و خیلی زود به خواب رفت. فردای آن روز وقتی با کمک مادرش لباس می پوشید تا به خانه برگردد، خانم پرستار با یک جاکلیدی به سراغش آمد. داخل شیشه ی آمپول مایع قرمز رنگی دیده می شد؛ جاکلیدی شکل قشنگی داشت. نیلوفر پرسید: «چی داخل شیشه ریختید که قرمز شده؟» خانم پرستار گفت: «رنگ گواش قرمز توش ریختم تا قشنگ تر بشه …»بعد جاکلیدی را به او داد و گفت: «وقتی حالت خوبِ خوب شد، به دیدنم بیا.» نیلوفر گفت: «باشه من شما را خیلی دوست دارم. هیچ وقت فراموشتون نمی کنم. اگه یه روز پرستار بشم، مثل شما واسه بچه های مریض کاردستی درست می کنم و ازشون معما می پرسم تا حوصله شون سر نره و زود خوب بشند.»

مادر و نیلوفر از خانم پرستار خیلی تشکر کردند. بعد از او خداحافظی کردند و به خانه برگشتند. نیلوفر جاکلیدی خانم پرستار را توی جعبه ای گذاشت که هدیه های باارزشش را می گذاشت. او هر روز به آن نگاه می کرد و با خودش می گفت: «من هم یک روز پرستار می شم، یک پرستار مهربون که نمیذاره بچه ها ی مریض توی بیمارستان دل تنگ و بی حوصله بشند و گریه کنند. مثل اون خانم پرستار مهربون که شبیه فرشته هابود. اون مثل یک فرشته ی مهربون پیشم اومد و آرومم کرد. شاید هم اون یک فرشته ی واقعی باشه، کی میدونه؟ » نیلوفر تصمیم گرفت وقتی حالش خوبِ خوب شد به دیدن او برود و این را از خود او بپرسد.

4/5 - (22 امتیاز)
ممکن است شما دوست داشته باشید
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.