لیلی تقی‌پور بانوی نقاش
لیلی تقی‌پور لقب و عنوان یکی از پیشگامان هنر معاصر ایران را دارد. زنی که در نقاشی و تصویرسازی کتاب‌های کودکان چیره دست و یکی از نوگراترین زنان نقاش کشور، بود.
او که در سال ۱۲۹۹ در مشهد به دنیا آمد، استعداد نقاشی را از مادر و خاله‌اش به ارث برد که لهستانی بودند و نقاشی می‌کردند. البته پدرش هم یک حقوقدان هنردوست بود که لیلی را برای آموزش نقاشی در کلاس‌های یکی از شاگردان کمال‌الملک یعنی موید‌پرداز ثبت‌نام کرد.
لیلی با علاقه فراوانش به نقاشی بعدها تصمیم گرفت این رشته را در دانشگاه هم ادامه دهد. رشته‌ای که آن زمان در دانشکده تازه تأسیس هنرهای زیبا تدریس می‌شد و به این ترتیب لیلی تقی‌پور یکی از نخستین هنرجویانش شد.
او مدتی پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، در وزارت فرهنگ آن زمان استخدام شد و کار در موزه علوم طبیعی، هنرستان بانوان و موزه ایران باستان را تجربه کرد. در طول ۲۳ سال کار در این موزه، او با گروه‌های تحقیقاتی و باستان‌شناسی در زمینه بازسازی نقوش سکه‌ها و اشیاء باستانی همکاری کرد که نقاشی اشیاء مارلیک، سفال‌های شمال و اشیاء به دست آمده از حفاری‌های شهر سوخته و طراحی‌های بندر سیراف از جمله کارهای او در این دوره است.
تصویرگری کتاب‌ها پس از آشنایی با فضل‌الله صبحی مهتدی، قصه‌گوی بزرگ کودکان، کار تازه لیلی تقی‌پور بود که تصویرسازی کتاب‌هایی چون کتاب‌های ۸ جلدی فولکلوریک، الفبا، بادکنک، خواندنی‌ها و سرگرمیها، عروسان کوه، عروسک سنگ صبور، قصه‌های ایرانی از آثار اوست که برای بازدید همگانی به شهرداری تهران و کاخ‌گلستان واگذار شده‌‌اند.
استفاده از رنگ‌های شاد و پرطراوت، ترکیب‌بندی‌های ساده و تا حدودی سنتی و نقاشی آدم‌های کوچه و بازار، زندگی آن‌ها، آداب و رسومشان و رفتار‌هایشان، از ویژگی‌های کار تقی‌پور بود اما با وجود این آثار او در هیچ نمایشگاه و بینالی شرکت نکرد. او در سال ۱۳۷۰ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی درجه دکترای هنری گرفت و سال ۱۳۸۰ در تهران درگذشت.